اتوبوس

تو اتوبوس روی تک صندلیم نشسته بودم و داشتم به امتحان فردام فکر می‌کردم. یه خانم میانسال و یه دختر کم توان ذهنی هم ردیف کنارم روی صندلی ۱۵ و ۱۶ نشسته بودند. مامانه اکثر مواقع حواسش تو گوشیش بود و دختره هم که حدود بیست سال سن داشت درگیر روسریش بود. یکم بازش میکرد، یکم می‌بستش، یکم گِرش میزد، یکم برش می‌داشت. تو همین فضا تلفن خانومه زنگ خورد و مامانه شروع کرد به تلفن حرف زدن. دختره هم اسرار اسرار که کیه؟ کیه؟ کیه؟ مامانه بعد ۵ دقیقه با تَشر گفت فلانیه. باز دختره اسرار اسرار که بپرس بهرام خوبه؟ بپرس بهرام خوبه؟ مامانه هم محلش نمیذاشت. وقتی تلفنش تموم شد برگشت به دخترش گفت. عقل تو سرت نیست، بشین سر جات تا با پشت دست نزدم تو دهنت، کاریم به کار من نداشته باش.

ازون موقع حدود نیم ساعته دختره داشت گریه میکرد و میگفت: من عقل تو سَرمه، ببخشید، دیگه تکرار نمی‌شه، مامان باهام حرف بزن، توروخدا با من قهر نکن، من عقل تو سَرَمه مامان، قول میدم دیگه تکرار نشه. مامان کیک میخوری؟ مامان ساندیس میخوری؟ مامان من عقل تو سَرمه...

مامانه نگاش هم نمی‌کرد. من جای مامانه دلم واسش سوخت نگاش کردم لبخند زدم اونم لبخندمو جواب داد. بعد چند دقیقه هم واسه خودش خوابش برد.

میشه یه مادر انقدر سنگدل باشه؟ باورتون نمیشه هیچ حرکتی هم نکرد که بگم مامانه کلافه شده و رفته رو مُخش و ازین جور حرفا. فقط حال بهرامو پرسید...