ناراحت

یکی از دلایلی که وقتی ناراحتم ترجیح می‌دم تنها باشم اینه که اطرافیانمو ناراحت می‌کنم.

اصلاً دلم نمی‌خواد وقتی ناراحتم با کسی حرف بزنم یا درد و دل کنم یا هر چی. خودم تنها باشم واسه خودم یه گوشه‌ای مشکلمو با خودم حل کنم، خیلی بهتره تا پاچه عالم و آدمو بگیرم و همرو از خودم ناراحت کنم. مخصوصاً که اصلاً حوصله‌ی حرفای کلیشه‌ای شنیدن مثل «دُرُست می‌شه» و «ناراحت نباش» و «خدا بزرگه» و اینارو اصلاً ندارم. نمی‌تونم بفهمم شماها چه طوری با این جملات مسخره‌ی تکراری حالتون بهتر می‌شه! سیرییِسْلی؟

من حتّی اونی که این حرفارو به یکی دیگه میزنه رو هم درک نمی‌کنم. یارو ناراحته، بعد بهش می‌گید ناراحت نباش؟ خیلی ممنون! خودم بلد نبودم ناراحت نباشم، حتماً نیاز بود شما بهم می‌گفتید ناراحت نباش تا همه درد و غصّه هام عین چُس در هوا محو شن از بین برن.

- ناراحتم...

+ ناراحت نباش!

- باشه، دیگه ناراحت نیستم الآن!