تیغ

برای اولین بار تو زندگیم سزم رو امشب تیغ کشیدم. اونم سه تیغ...

سربازی - آموزشی 5.5 - سرود مرکز

سپیده شکُفت، سحر بردمید	روان تازه کن، زِ عشق و امید
زِ خدمت سرافراز شو ای جوان	به صبح صفا پرورِ پادگان
بود مَهد آموزش و انضباط، چنین انجمن	نگهداری آموز و با جان بکوش، به حفظ وطن
زِ خط امام و ره رهبری	فزاید به سربازیت، سروری
چو آگه شوی، زِ رزمندگی	به عِزّ و شرف، کُنی زندگی
مزیّن بُوَد نام این پادگان	به نام شهیدان و فرزانگان
وظیفه شهیدانی از جنس نور	پیام آور عشق و شور و شُعور
به یاد شهیدان بخوان این سُرود	به اسلام و قرآن و رهبر درود

سرود مرکز آموزش 01 شهدای وظیفه نزاجا - افسریه، تهران

سربازی - آموزشی 5 - میان دوره

یک ماه رفت. خیلی سریع تر از اون چیزی که فکرش رو میکردم. مرخصی های میان دوره و بعدش هم تلو. همه چیز همون جوری که دوست دارم داره پیش میره. به جز این سرماخوردگی کوفتی که نه هست، نه نیست...

اواخر دی ماه 1390 - پدرام اعظم پناه ( بالا،چپ ) - شهاب سعیدی ( پائین،راست )

دوره ی آموزشی - مرکز آموزش 01 شهدای وظیفه نزاجا - افسریه تهران

برای دیدن عکس با اندازه ی بزرگ بر روی آن کلیک کنید

جدیداً تو محیط هایی قرار میگیرم که روزی چند بار تو دلم از مامان و بابام تشکر میکنم که از بچگی به من اجازه ی فکر کردن و نتیجه گیری کردن دادند!

قبل از این که بیام اینجا بنویسم کلی چیز تو ذهنم بود که بگم اما وقتی شروع کردم اکثرشون رو با این که یادمه اما ننوشتم. بگذریم...

یکی دوتا خاطره ی کوچولو :

• افسر آموزش : خب آقایون شما ماشالا همه تحصیل کرده اید و میدونید که سمت ها شامل راست، چپ، جلو، عقب، پائین و بالا هست و دیگه لازم به توضیح نیست. اینا رو ما واسه سربازایی که سواد ندارند توضیح میدیم!!! یکی از بچه های یگان : ببخشید جناب، میشه دوباره توضیح بدید؟

• طرز معرفی هومن رحیمی : بسم الله رحمن رحیمی هستم جناب...

سربازی - آموزشی 4

اینم از یه مرخصی سه روزه...

همه چی عالیه. اکثر وقتمون به کلاس رفتن میگذره. تنها مشکلم تو پادگان زیاد بودن همین کلاس ها و نداشتن تحرک زیاده :دی بعد از ظهر ها هم که همش تو شهرم. هر روز یه جای تهران رو میگردم. بزرگ ترین دغدغم یکانیه که بعد از آموزشی باید 15 ماه دیگه توش باشم. خیلی همه چیز داره زود میگذره. هفته ی بعد هم میان دورست...

فعلاً خبر خاصی جز اینا نیست!

سربازی - آموزشی 3.5 - مرخصی روزبرگی

انقلاب تهران - علیرضا طباطبایی، حسن صادقی مقدم

سربازی - آموزشی 3

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم        یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت

15 روزش گذشت. تو این 15 روز کلاً دیدم نسبت به سرباز و سربازی عوض شده. همه میگند مال ارگان و پادگانیه که افتادی. اما دلیلش هرچی که هست که من خیلی خوشحالم.

شنیده بودم هتل 10 اما شندین کی بود مانند دیدن :دی واقعاً هیچ سختی ای (به جز آنکادر کردن پتو) ندیدم تو این چند روز. بودند کسایی که شکایت کنند، از پا در بیاند و افقی بشند، راهی بیمارستان و درمونگاه بشند اما به نظر من همه چی بستگی به روحیه ی آدم داره.

من از باز و بسته کردن ژ3 لذت میبرم. من از نظم و دیسیپلین ارتش لذت میبرم. من از ورزش صبحگاهی لذت میبرم، من ار زژه و هماهنگیش لذت میبرم، من از بحث های امنیت اطلاعاتی لذت میبرم و...

تنها چیزیش که اذیتم میکنه دوری از وطنه.

اونجا مارو "آقای دانشجو" صدا میزنند، هر کی نمیتونه نظامی بشینه مجازه بره آخر صف بایسته، هر کی نمیتونه زژه بره کنار زمین صبحگاه قدم میزنه، مرخصی روز برگی بهمون میدند واسه تردد شهری، نماز اجباری نیست، اکثر وقتمون پای سخن رانی تو مسجد و کلاس های آموزشی میگذره، هفته ای یه بار میریم کوه پیمایی، پیاده روی و...

اونجا یه ایران کوچیکه! همه قشر آدمی با همه نوع گویشی با همه طرز فکری پیدا میشه. گرجی نشنیده بودیم که شنیدیم :دی

خیلی بحث جدی شد :-" به خیلی ها قول داده بودم که خاطرات سربازیم رو ثبت کنم و بنویسم. تو یه دفترچه مینویسم اینم چند تا از خنده داراش :

• پست در دستشویی آسایشگاهِ پادگان نوشته : سرکار عجله نکن، جزو خدمتته...
• تو مسجد پادگان نشسته بودیم فضا معنوی، یهو یکی که معلوم بود داره دنبال یکی دیگه میگرده با عجله اومد تو مسجد و داد زد : "سرباز سلامتی!!!" یهو بیست سی نفر دستاشونو آوردند بالا داد زدند "نـــوش!"
• اون اوایل بود و هنوز به شرایط و محیط عادت نکرده بودیم که به رفیقم حامد گفتم بیا بریم یه دوری تو پادگان بزنیم ببینیم چه خبره. اونم با لک و لوچه آویزون جواد داد "خبری نیست، من با شهاب رفتم!" پرسیدم شهاب کیه؟ خیلی جدّی و با اعتماد به نفس جواب داد : "هــمــیـــن پسر کچله!" (تا یه ربع داشتیم میخندیدیم)
• گفتند فرمانده ی پادگان سرهنگ دکتر محمّدرضا فولادی داره میاد، آقایون لطفاً نظم و سکوت را رعایت کنید. ما هم تو جو بودیم ساکت نشسته بودیم چشممون به در بود ببینیم کی میخواد بیاد تو! خلاصّه تشریف آوردند و همه صلوات فرستادند و پاشدند. با آرنج زدم به شهاب گفتم "اَ... شهاب ببین سه تا قپّه داره!!!" اونم با تعجب و جدّی گفت : "آره، سه تا قپّه با یه دگمه..."
• تو برنامه زده بودند واسه ناهار تُن ماهی با زیتون! واستاده بودیم تو محوطّه پادگان منتظر ناهار. به جمع گفتم بچه ها انگار بوی کباب میاد. بهو یکی از همخدمتی های ترکمون که برنامه رو خونده بود، با لحجه غلیظ ترکی گفت : "نه بابا، بوی تُن ماهی میاد"
• هیچوقت تو پوتین یه لر دست نکن، ممکنه عقرب نیشت بزنه.
• یکی از این رفیقامون که نمیگم ترک بود روی شونه ی سمت چپ پلیورش پاره شده بود، خلاصه پلیورش رو پشت و رو کرد و شونه ی سمت چپش رو  محکم یه نیم ساعتی دوخت! بعد دوباره پشت و روش کرد. هنوز هم شونه ی سمت چپ پلیورش پاره بود. تازه کلش رو میخاروند و در حالی که همه داشند میخندبدند میگفت : "اینورش الان پارده شده..."
• ترکه اومده با تعجب میگه : "گُلفه!" منم کلّی تعجب کردم پیش خودم فکر کردم زمین گُلفی چیزی تو پادگان پیدا کرده! با خوشحالی و تعجب گفتم : "ایول، کجا گُلفه؟" جواد داد : "در اصلحه خونه گُلفه! باز نمیشه که!"

سربازی - آموزشی 2

فرمانده به من گفت موهات خوبه، فقط ابرو هاتو با چهار بزن...

سربازی - آموزشی 1

شب طرف های ساعت 9 اینجورا بود رسیدیم پادگان. از بس تو راه ایستاد اون راننده هه. فعلاً تا دوشنبه پنج دی ساعت 7:30 مرخصی دادند که بریم لباسارو اندازه بزنیم و روش بنویسیم "ل.و. پدرام اعظم پناه" یعنی "لیسانس وظیفه پدرام اعظم پناه". شب تو نت هر چی سرچ کردم از پادگاه 01 تهران به هتل 01 یاد کردند. تا هفته ی اوّل مرخصی فقط پنج شنبه جمعه هاست اما از اون به بعد روزبرگی هم مرخصی میدند. از ساعت 4 بعد از ظهر تا 5:30 صبح روز بعد میتونی بری مرخصی.

لباس ها پوتین بود، جوراب بود، کمربند بود، شلوار بود، فرنچ بود (همون تیشرت) و یه اور کت خوشگل...

رفتارشون عالی بوده تا الان. میگند واسه اینه که این پادگان فقط لیسانس به بالا رو آموزش میده.

پادگان خوبی به نظر میرسه. تو افسریه ست، یعنی تقریباً جنوب شرق تهران. تا ایستگاه متروی کلاه دوزان از در بالاییش 10 دقیقه راه هم نیست. این میدان صبحگاه پادگانه. هنوز کامل کشفش نکردم اما به نظر بزگ میاد. این هم یه ویدئو از پادگانه که به قول آپلود کنندش، برای پخش در برنامه تازه ها (شبکه اول سیما) در دیماه 87 تهیه شده است، به دوره آموزشی خدمت سربازی در پادگان 01 ارتش می پردازد.

اومدم خونه امین اینا بازم. امین هم داره میره کانادا کم کم.

اوّلین و بهترین خاطره ی خدمت - آموزشی و ارگانم عوض شد...

ساعت 7 رفتیم شهرک آزمایش واسه اعزام. همه رو خوندند و همون جوری که تو برگه سفید نوشته بود دسته بندیشون کردند و گفتند چه ساعتی بیاید ترمینال کاوه که راه بیفتیم بریم؛ به جز نیروی انتظامی جهرم که ما باشیم.

گفتند فعلاً شما بشینید اینجا...

مام تا ساعت 10:10 علاف بودیم و هاج و واج. تا اینکه گفتند جهرمی ها بیاند برگه سفیدشون رو بدند. مام  دادیم. شروع کرد به ترتیب خوندن : فلانی، فلانی، پدارم اعظم پناه، حامد میرمقتدائی، فلانی و فلانی بیاید اینجا بشینید... (حامد بچه محل و همکلاسی دبستانمه)

شما ها همه میرید 01 تهران - ارتش، ساعت 1:30 ترمینال کاوه تعاونی 6 باشید. کارت ملی، کارت واکسن برگه سبز همراتون باشه...

چون میدونم همتون انتظار یه خاطره ی خده دار رو داشتید، اولین خاطرم رو هم ثبت کنم :

ما که توی محوّطه نشسته بودیم، یکی از همراه ها از بالای دیوار سرک کشید  که تو پادگان رو ببینه.

افسره هم میخواست جنم نشون بده بلند داد زد : هی تو! برو پائین...

یارو هم با یه لحجه غلیظ اصفهانی داد زد : تو بیا بالا...

فعلاً

ما رفتیم...