نیمه خواب بودیَم پرید...

پس لِجام افکارم گسیخت که باز...

گرچه در چشمم بعد از دروغ گوها، هر دو بی شعور ترین و ضعیف ترین جُنبندگان کائناتند امّا، بیشتر از بچّه ها، بیزارم از سالخوردگانِ کودک صِفت. به همان اندازه که از انتظار بیزارم...

 انگار باز محاطِ این سکوت نابم، محیط همین چند خط!

ساعت ها هم دیجیتالی شده اند که کلیشه وار بگویم :

تیک تاک، تیک تاک، تیک تاک، تیک تاک، تیک تاک، تیک تاک...

میترسم از مرگ، اِی خواب تو کجایی؟