آش خور 2

دفعه قبل، وقتی از سربازی نوشتم همش تخیّلی و زائیده ی افکار عمومی بود. حالا که خودم تو لباس نظامی ام نظرم یکم واقعی تر شده...

( تو پرانتز : به قرآن تو سربازی یه بارم به ما آش ندادند. مردیم تو خماری آش. سوپ خور واژه ی مناسب تری میتونه باشه ولله... )

دید آدم ها نسبت به تو : 

وفتی تو لباس سرباز میری بیرون آدم ها کلاً دو دسته میشند.

1. کسایی که سربازی رفتند

2. کسایی که سربازی نرفتند.

1 : خوب طبیعتاً زن ها و دختر ها و پسر های زیر 18 سال همه تو گروه اول قرار دارند.

نود و نه درصد زن ها و دختر ها همه به همون چشمی که قبلاً گفتم بهت نگاه میکنند. ازت فاصله میگیرند. روشون رو بر میگردونند. بعضاً چشم غرّه هم مشاهده شده که میرند...

پسرهای زیر 18 سال هم بیشتر بی شعور و دهاتی فرضت میکنند تا کثیف و توکف. از این دسته سریعاً میگذریم :دی

2 : اما دسته ی دوّم مردهایی هستند که سربازی رفتند. این دسته از افراد به عناوین مختلف تحویلت میگیرند و بهت حال میدند. کرایه تاکسی نمیگیرند، ساندویچ هاشون رو تپل تر میذارند. جنس هاشون رو ارزون تر بهت میفروشند، آدرسها رو دقیق تر بهت میدند و...

این دسته خودشون میدونند که سرباز یه زمانی آدم بوده و حتّی مو داشته.

و امّا دید تو نسبت به آدمای دیگه :

از زن ها و دختر های گروه اوّل که خُب انتظاری نیست. بنده خدا ها اعمال و رفتارشوت ارادی که نیست. معصوم هم که نیستند. همینه که همشون بهشتی اند. فقط رو دلم به اکثرشون میگم : دِ آخه اگه تو لباس آدمیزاد بودم که تف هم در نشیمن گاهت نمینداختم که...

پسر های زیر 18 سال رو هم که با لبخد رد میکنم و تو دلم میگم : نوبت تو هم میشه کوچولو! نشیمنگاهت پارست...

پسر های خدمت نرفته رو هم نا خود آگاه به چشم بچه سوسول نگاه میکنم. فکر کنم بیشتر از سر خنک شدن نشیمن گاه سوختم باشه این دید :دی

و امّا دم همه ی اونایی که سربازی کشیدند و سرباز رو تحویل میگیرند تو یک کلام گرم! به نشیمن گاه هم ربطی نداره این دسته...