آدینه (جمعه ها)

از اوّل هفته تا آخر هفته روز شماری میکنیم جمعه بیاد، جمعه که میاد از زندگی پشیمون میشیم. شاید اگه نمیدونستیم امروز جمعست این حس رو نداشتیم. حس ظهور آقا امام زمان به آدم دست میده (Google Image Search هم در واکنش با جستجوی کلمه ی "جمعه" دقیقاً همین حس رو به آدم میده)...

صبحش که از خواب پامیشی همه جا ساکت تر از روزای دیگست. تو کست تری، بی برنامه تری، بی حال تری. ظهرای جمعه همیشه آفتابی تر از ظهر های دیگست. فضای ظهر هاش معمولاً با صدای جک و جونور ها و پرنده های محلهّ پر میشه. سالی یه بار هم صدای ماشین هایی که از تو کوچه رد میشند! نهار روز جمعه هر چی به جز کباب ذغالی با برنچ با ته دیگ نونی باشه از دهن میوفته. از حق نگذریم فقط خواب بعد از ظهر جمعه ها بهترین قسمت روز به حساب میاد. اونم چون خوابی. عصراش هم که هیچکس بیکار تر از تو نیست. از در و دیوار غم و قصّه میباره انگار. نمیدونم ملّت کجا میرند، چه طور میشند که هیچکس هیچ جا نیست! خیابون ها رو واجبی کشیدند. نه تو خیابونند، نه تو خونه هاشونند، نه حتی کسی فیس بوک میاد. شب های جمعه هم که همش تو فکر صبح شنبه میگذره. چرا خدا جمعه آفرید؟

یه جورایی تقصیر فرهنگ ها هم هست ها :

در بعضی از فرهنگ‌ها، آدینه، به خصوص روز ۱۳ هر ماه که با آدینه، مقارن شود، روزی شوم و نحس است. در میان دریانوردان، جمعه روز شومی برای شروع یا ادامه سفر است. بر اساس افسانه‌ها، یک ناو سلطنتی معروف به HMS Friday در روزهای جمعه، به دریا انداخته می‌شود که ناخدای آن نیز، ناخدا فرایدی است.

برگرفته از ویکی‌پدیای انگلیسی

انی وی، به قول خودم رفیق خوب رفیقیه که نذاره رفیقش روز جمعه تو خونه بمونه. رفیق خوب خصوصیات دیگه ای هم داره که اینجا جاش نیست...