ریش سپید

تو صورت مرا حفظی، من ریشِ سفید داشتم؟

پریروز تو پادگان رفتم جلوی آئینه و باز هم طبق عادت به خودم نگاه کردم. تو فکر مسواک زدن بودن که دیدم یک دونه از ریش هام داره برق میزنه. فکر کردم انعکاس نور خورشیده که از پنجره کناری داره میاد تو. صورتم رو یکم چرخوندم دیدم بازم داره برق میزنه. اونطرفی چرخوندم، دست کشیدم روی صورتم اما بازم برق میزد. رفتم جلوتر، سرم رو بالاتر گرفتم و زیر چشمی چونم رو نگاه کردم. ریش سفید...

یادم به اوّلین موی سفیدم افتاد. این دفعه قبولش برام آسون تر بود...

خوش اومدی به صورتم...

درگیر من مشو، همدم نمی شوم

حوا مرا ببخش آدم نمی شوم

جسمی‌ شکسته و روحی‌ پر از خراش

عاشق نمی شوم دلواپسم نباش!

درگیر عادتم, سرگرم خود شدن

در مرز یک سقوط دیگر نه تو نه من

شکل خودم شدم تلخ و بدون رحم.

در انتهای خویش حال مرا بفهم

شکلی‌ شبیه خود با چشم گریه سوز

باور نمی کنم آینه را هنوز

از پشت این سکوت، از این نقاب و نقش

حال مرا بفهم جرم مرا ببخش

امروز بهترم، حوا بیا ببین

دلتنگ من مباش من مرده‌ام همین!