آدم نمیشوم...

و من باز هم هدست به گوش شروع به راه رفتن میکنم. روی ضرب و کمی تند تند. به کجا چنین شتابان؟ کسی از من نپرسید! خودم هم نمیدانم. سرم پائین و لبم زمزمه کنان. مردم و مغازه ها و ماشین ها و نورها و تاریکی ها همه با موزیک من مثل یک ویدئوی کارگردانی شده اند. مثل یک اکولایزر رفتار میکنند. انگاری همه در فیلم من اند، همه میدانند چه کار کنند، میشنوند آهنگ مرا...

پر از انرژی ولی خسته از تکرار رابطه، خسته از شناختن و شناخته شدن...

وقتی آهنگت عاشقانه میخواند و تو نمیدانی کلمات را به که نسبت دهی، بی اختیار دنبال آهنگ بعدی میگردی، به امید این که عاشقانه نیست...

سلام، من پدرام، یک آسیب اجتماعی هستم! لطفاً فاصله بگیرید...