غذای دریائی

جای شما خالی تو این ایّام نوروز از هر چی کم گذاشته باشم، به لطف دوستان، از شکم گرامی کم نذاشتم. جک و جونوری نبود که نخورده باشم امسال. با این که همچنان اوضاع دک و دندونم خیلی تعریفی نداره و اونجوری که باید و شاید از غذا خوردن لذّت کافی نبردم، ولی حداقّل به یه نتیجه‌ی قطعی درباره‌ی غذاهای دریائی رسیدم و اونم اینه که :

آقاجون، من از خوردن غذاهای دریائی (ماهی، میگو، صدف، کوسه، خرچنگ، هشتپا، خاویار!) هیچگونه لذّتی نمی‌برم که نمی‌برم. نه که نخورما، نه! ممکنه همین الآن اگه برم شمال یا جنوب، جو گیر شم ماهی هم سفارش بدما (حتماً هم همین طور خواهد بود)، امّا مطمئنم از خوردنش نهایتاً لذّت نخواهم برد...

جدا از غذاهای دریائی، کلاً با گوشت‌خواری جدیداً دوشواری (مشکل) دارم! چه طور گوشت موجودی که یه روزی مث خود ما زنده بوده، حرکت می‌کرده، فکر می‌کرده، راه می‌رفته و... رو می‌خوریم؟ چه حسی بهمون دست می‌ده اگه مثلاً نوزاد انسان رو کباب کنیم بخوریم؟ :دی یا کلّه پاچش کنیم، چشمش و زبون و مغزش رو بخوریم؟ نظرتون چیه بریم مرغ و گوشت فروشی یکی از اینا رو بخریم؟

الآن این بلدرچین رو نگا! نه خدا وکیلی! چه فرقی با این عکس‌ها می‌کنه...