پشه‌کوری II

بیچاره پشه کورى! فقط یکى دو هفته عمر می‌کنه. دوسه روز اوّل که بچست حالیش نیست، هیچ. سه چهار روزشو که جوونه کلّش باد داره و بو قرمه سبزى می‌ده، که اونم هیچ. چند روز آخرم که لابد پیره، پیرا هم می‌گند مثل بچه هاند، باز اونم هیچ!

یعنى فقط دو سه روز از عمرش رو اون وسط مثل آدم زندگى می‌کنه، که حتماً اونم دستش به مخ زدن و تولید مثل و تخم گذارى و خلاصه زن و بچّه و این جور چیزا بنده. دلم واسش می‌سوزه، چقدر مثل بعضى از این آدم‌ها زندگى می‌کنه!

به خدا اگه جاش نمی‌خارید می‌ذاشتم تا سیر می‌شه با آرامش بشینه یه گوشه انقدر خون بخوره تا نشیمنگاهش پر خون بشه. مث وقتائى که حواسم نیست انقدر می‌خوره که دیگه به زور پرواز می‌کنه. همون وقتائى که وقتى به دیوار میکُشیش دیوار خونى میشه...

بعضى وقتا می‌گم اصلاً شاید از بس باهاشون بد رفتار می‌کنیم مجبورند اینجوری فیلم بازى کنند و الکی به سمت نور برند که یعنی ما کوریم و... من حاظرم شرط ببندم پشه کورى، کور که نیست هیچ، از من و تو هم بهتر می‌بینه! خودشو زده به کورى. تو اون تاریکى، پشه دست تنها، اون قسمت از بدن من که از پتو بیرونه رو می‌بینه، شناسائى می‌کنه، می‌ذاره بعد که خوابم برد حمله می‌کنه. خب به نظر شمائى که تحصیل کرده‌اى این دی*ث کوره؟ :-|

خدا همه ما را به راه راست هدایت کنه. الهی آمین یا ربّ العالمین...

پ.ن : پشه کوری I را اینجا بخوانید