مگه خر چشه؟؟؟

ایندفعه گفتم یه کولى بیشتر نمیبرم تهران که راحت و سبک سفر کنم. کیف دوربینم رو خالى کردم و تا خرخره از جزوه و لباس توخونه اى و مدارک پُرش کردم و به زور زیپش رو بستم. شب که اومدم خونه دیدم مامانم یه ماسک و دوتا سیب و یه پرتقال واسم گذاشته روى کولیم. با این که میدونستم خیلى علاقه اى به خوردن میوه و زدن ماسک ندارم ولى دلم نیومد برشون ندارم. یه کولى دیگه برداشتم و وسایلم رو دوتا کولى کردم.

از اتاق که اومدم بیرون مامانم گفت شنیده تهران این روزا هوا خیلى آلودست، گفت صُب که میرى دانشگاه یه گاز به این سیب بزن دهن بو گُشنگى نده. بابام هم کارت عابر بانکش رو داد بهم و گفت که توش پُره پوله، تازه حقوقش رو ریختند به حساب. همونجا به این نتیجه رسیدم که بهترین جواهرات دنیا رو دارم. که در هر شرایطى در حد خودشون حتّى بیشتر از خودشون به فکرم هستند و هوامو دارند.

هیچ حسى بهتر از این نیست که به خاطر تو تا ساعت ١٢:٣٠ بیدار بمونند که برسوننت ترمینال که مبادا سردت بشه، تاکسى گیرت نیاد یا خاطرت آزرده بشه. هیچ حسى بهتر از این نیست که بدونى دو نفر منتظرت هستند تا از امتحان برگردى و ازت بپرسند شیرى یا روباه؟ و تو هم مثل همیشه بگى: مگه خَر چشه؟؟؟