طبیعت را دوست دارم اگر...

من طبیعت رو دوست دارم. همه‌ی موجودات توشم دوس دارم. هم جنگل و درختاشو دوست دارم، هم دریا و ساحلش رو، هم کوه و بیابون و کویر و باد و بارون و برف و خلاصه همشو دوس دارم. ولی خودمو از همه اینا بیشتر دوس دارم. 

یعنی حاضر نیستم بخاطر "کوه" سختی‌هایی که کوهنوردها می‌کشند رو تحمل کنم. کوله پشتی و کلاه نقابدار و ازین عصا دستیا بگیرم دستم که جنازم برسه اون بالا. دوس دارم با هلیکوپتر برم قُلّه سلفی بگیرم.

یا مثلاً نمی‌خوام به خاطر "کویر" چند ساعت پیاده روی کنم که به دلش برسم، دوس دارم لندکروزرمو سوار شم، کولرشو بزنم، یه نوشیدنی خنک از تو یخچالش بردارم، موزیکو زیاد کنم وقتی هم رسیدم رو سقفش چادر بزنم و از کویر لذّت ببرم.

یا مثلاً حوصله ندارم بخاطر "دریا" اینهمه راه بکوبم برم شمال، با هزار جور استرس برسم به ساحل کثیف و سرد و بیروحِ مثلاً چالوس، دوس دارم یه ساحل طلایی تو یه کشور استوایی پیدا کنم، لخت بخوابم لب آب، نارگیلمو نِی بزنم و آفتاب بگیرم.

مثلاً من اصلاً ازون دسته از آدمایی نیستم که وقتی بارون میاد، رمانتیک پیاده راه بیفتم تو بارون و از خیس شدن لذّت ببرم، من ترجیح میدم وقتی بارون میاد تو ماشینم باشم و از پشت شیشه با صدای بارون حال کنم. گه گداری هم شیشرو بدم پایین دستمو بگیرم بیرون چند قطره بارون بیفته روش.

من هیچوقت حوصله‌ی کباب درست کردن و جوجه باد زدن نداشتم، همیشه حال میکردم غذامو از رستوران مورد علاقم بگیرم و روی باربیکیو پشت ماشینم گرمش کنم و بخورمش!

ستاره‌هارو دوست دارم وقتی تلسکوپ داشته باشم. ارتفاع رو دوست دارم اگه پاراگلایدر داشته باشم بتونم پرواز کنم. تو جنگل خوابیدن رو دوست دارم، با یه کیسه خواب هیتر دار و چادر ضد آبی که کفش عایق باشه. برف رو دوست دارم وقتی بوت و دست‌کشم انقدر خوب باشه که سر انگشتامو حس کنم. چوب اسکی و فلاسک چای سبز هم اگه باشه ممنون می‌شم. چند دست لباس و کفش اضافه هم پشت لندرکروزرم باشه، یهو لازم شد. تبر و اَرّه و آتش زنه و آب آشامیدنی و کلی خوراکی خوشمزه هم باشه. وینچ و جی‌پی‌اس و پاور بانک خورشیدی و دوربین عکاسی و گوپرو و لپ‌تاپمم می‌خوام. موزیک خوب باشه، همسفر خوب باشه، خواب و خوراک خوب باشه، باک و جیب پر باشه، زمان زیاد باشه، طبیعتش بکر باشه! باشه؟