اینجا

خیلی وقته‌ که اینجا زیاد نمی‌نویسم. یعنی حس میکنم این روزا دیگه کسی حوصله‌ی وبلاگ خوندن نداره. یه جورایی وبلاگ بدون مالتی‌میدیا، مث رادیو شده. زیاد کسی سراغش نمیاد.

یه زمانی اینجا روزی یه عالمه خواننده و بازدید کننده داشت، الآن خیلی خلوت و سوت و کوره. از وقتی مهاجرت کردم بدترم شده، چون خودم کمتر میام اینجا. بیشتر اینستا و فیسبوک و اینام. پست بعدی رو میخوام پر از تگ کنم و کانالی که دارم اینروزا بیشتر وقتم رو روش میذارم رو پروموت کنم. «هپی‌گوتنبرگ» اسمشه! 

داستانشم اینه که، وقتی اومدم اینجا، با یه انتظاراتی اومدم! فکر میکردم چقدر همه الآن باید شاد باشن و چقدر همه چی باید متفاوت باشه و چقدر دوستای خوب و جدید پیدا میکنم و اینا...

ولی واقعیت این نبود. بیشتر یه عالمه آدم درب و داغون دیدم که هر یکی یه جوری دپرس و داغون یه گوشه‌ای از غربت افتاده داره یه جوری جون می‌کنه. اونایی هم که اینجوری به نظر نمیرسن، فقط دارن بیشتر نقش بازی می‌کنن و لاف شاد بودن و خوب بودن و اوکی بودن رو میان، تا اینکه واقعاً خوب باشن.

خلاصه دیدم خبری نیس، گفتم خودم یه حرکتی بزنم. این شد که کانال هپی رو زدم که شاید چهار تا آدم خسته از چس ناله مثل خودم رو بتونم پیدا کنم که فارق از اون همه فرار از دست همدیگه بتونم باهاشون یا رابطه‌ی سالم و شاد داشته باشم. 

اینجا ایرانیا از هم فرار میکنن. اینجا که نه، هر جایی خارج از ایران داستانش همینه. در واقع همه یه جورایی از خودشون فرار میکنن. از چیزی که هستن، از ملیت و هویت نداشتشون دارن فرار میکنن، ادمایی که حرفی برای گفتن ندارن و اعتماد به نفس کمتری دارن بیتشر اینجورین. از دور وا میسن و‌فقط منم منم میکنن!

خلاصه اینجوری...