شب بخیر...

بعضی وقتا، شب بخیر گفتن به معنی این که من دارم میخوابم نیست! بعضی وقتا یعنی، از اینجای شب به بعد منو خواب فرض کن! یعنی از اینجای شب به بعد من می‌خوام به حال خودم باشم. شاید می‌خوام کتاب بخونم، یا اینستا چک کنم، یا یه پادکست گوش کنم، یا اصن هر کار دیگه...

ولی خب بخاطر اینکه افراد زیادی از این «شب بخیر» گفتن‌های این مدلی، سوء استفاده‌های یه مدل دیگه‌ای کردند، اگه به کسی بگی «شب بخیر» و بعدش طرف متوجّه بشه که بیداری، قطعاً ناراحت می‌شه! یعنی تو یه جورایی مجبوری یا نذاری طرف بفهمه بیداری، یا اگه فهمید یه دروغی سر هم کنی و یه دلیل مهم واسه بیدار بودنت پیدا کنی...

از کجا باید شروع کنیم با هم حرف زدن؟ چه طوری میشه همه‌ی این پیش‌فرض‌های مزخرف رو تغییر داد؟