خودشناسی!

خودشناسی اسمش ر‌وشه! یعنی دیگران و شرایط محیطی رو حذف کن، و از خودت بی‌نهایت سوال بپرس! با خودت رو راست باش و باحوصله به تک تک سوالات، جواب صادقانه بده…

محصول این مکاشفه، همون خودشناسیه! مجموع اشتراکات جواب هر سوال، یه جهتی رو به تو نشون می‌ده، که در انتهای راهی، پرده‌ی قرمزی به نشانه‌ی هدف، آویزون شده‌!

دقیقاً مثل گاو، با جفت شاخ و چهار نعل، هدف ر‌و نشونه بگیر و به سمتش با تمام قوا، حمله کن! یادت نره در مسیر، هر بار، دوباره ودوباره و دوباره، از ابتدا، دیگران و شرایط رو حذف کن و هر سوال رو صد بار دیگه از خودت بپرس و باز صادقانه جواب بده! تا اگه نیازبود، جهت حملت رو مقداری عوض کنی…

فقط با علم به این موضوع حرکت کن که، پر‌ه‌ی قرمز هدفت، یه هولوگرامه! هیچوقت بهش نمیرسی. اصن نباید بهش برسی و اگه اصرار کنی که بهش برسی، قطعاً از توش رد میشی…

زمین بازی دایرس! از این ور زمین به اون ور، از اون طرف به اینور! فقط با هر قدمی که بر میداری، چند سانت از زمین فاصله می‌گیری! شاید روی مختصاد دایره در دو بعد به جای اولت برگری، امّا قطعاً از نظر ارتفاع، بالاتری…

با این حساب هیچکس درجا نمیزنه، جز اونی که حرکتی نمی‌کنه! و اینجاست که کسی با گذشت سال ها و پا به سن گذاشتن اوج نمی‌گیره وبالا نمیره، مگر اینکه حرکتی کرده باشه!

بخاطر همینه که یه آدم هفتاد ساله‌ی بی حرکت، می‌تونه فقط چند سانت از سطح دایره‌ی زندگی فاصله داشته باشه، ولی یه آدم ۳۰ساله‌ی در حال کردت، چند متر…

سن «سی» رو مثال زدم چون در دنیای مدرن امروز، خواه نا خواه تا بیست و چند سالگی، کسی نخواد حرکت کنه هم، خانواده، مدرسه و کلاً جامعه، هولش می‌ده! دهه‌ی سی زمانیه که تو انتخاب می‌کنی حرکت کنی، یا همونجا بایستی!

خودت رو بشناس، جهت هدفت رو مشخص کن، و به سمت اهدافت بدو…

به نظرم از این سوال شروع کن:

«اگه تنها بودی، اگه خانواده و فامیل و جامعه و دولت‌ها و مرز‌ها و حکومت‌ها و شرایطِ هر کدومشون نبود، چه چیزی تورو خوشحال می‌کرد؟»