خبر خاصى نیست

امشب رفتم سینما و فیلم "خبر خاصى نیست" رو دیدم...

داستان ٢ تا دختر ترشیده بود، که سر یه پسر مطلقه که تنها مزیتش خارج رفتنش بود دعوا میکردن. آخرشم پسره ر*د به جفتشون و گذاشت رفت پیش زن سابقش که الآن سرطان هم داره! لوکیشن فیلم به جز کوچه و خیابون، کلاً ٢ تا خونه بود که اونم شک دارم ٢ تا بود. بازیگر هم ٤ تا زن خاله زنک جیغ جیغو که بیست و چهار ساعت در حال حسودى کردن به هم دیگه و تلفن حرف زدن بودن…

واقعاً تو سینماى ایران خبر خاصى نیست. چند سال یه بار یه فیلم متوسط میسازن که اونم از بس فیلم بد دیدیم فکر میکنیم خوبه. سینماى ما واقعاً کیلومتر ها با سینماى کشورائى مثل آمریکا و فرانسه و حتّى هند فاصله داره. هر دفه به امید این که این یکى مثل اون یکى نیست میریم سینما میبینیم نه، آسمون سینما همه جا همین رنگه. پول جهنم، حیف وقت! به نظرم آدم اگه یه روزى از روى بیکارى خواست بره سینما، اولاً سه شنبه بره که نیم بهاست، دوّماً فیلم طنز بره که ٤ تا درى ورى بگند دلقک بازى درارن که حداقل یه لبخندى بزنه...

انقدر مصنوعیه سینماى ایران که آدم بخوادم نمیتونه با فیلم ارتباط برقرار کنه! چقدر دلم واسه خودمون سوخت...