دوست دارم با دوستام دوست باشم!

‏روابط من با دیگران، ارتباطی به روابط دیگران با کسانی که با من در ارتباطند، ندارد! اگه من یه دوست دارم که دوس نداره با دوست من دوست باشه، انتخاب خودشه. دوست من حق نداره بگه چون من دوس ندارم با دوست تو دوست باشم، توم با دوستت، دوست نباش! واضحه یا توضیح بدم؟

یه دوست دارم...

یادش بخیر. یه دوست دارم، که دوست داره، با دوست تو، دوست بشه. تو دوست داری، با دوست من، که دوست داره با دوست تو دوست بشه، دوست بشی؟

ولی بزرک که شدم، هر وقت دوستام رو با دوستام دوست کردم بعدش مث کرّه اُلاغ کدخدا پشیمون شدم...

آشنا، غریبه

بعضى وقتا وقتى پُست کسى، یا عکس پروفایل کسى رو می‌بینم، چنان انرژى منفى‌اى از تو اسکرین گوشى یا مانیتور لپ‌تاپ به سمتم شلیک میشه که سنگینى اَخم شدن ناخوداگاه ابروهام رو حس می‌کنم. شاید بنده خدا هیچ بدى‌اى هم تو طول عمرش به من نکرده باشه ولى حسّه دیگه

...

چرا باید کسى با این مشخصات رو توى لیستم نگه دارم؟ کسى که می‌دونم سال‌هاست هیچ ارتباطى با هم نداریم و شک ندارم که ارتباط هم نخواهیم داشت. چرا دستمون واسه حذف کردن کسائى که صرفاً فقط می‌شناسیمشون الکی می‌لرزه؟ یا اصلاً چرا کسى رو که هیچ ارتباط مادّى و معنوى باهاش نداریم و نداشتیم یه روزی اَد کردیم؟ کسى که یه دوره‌اى فقط زیاد می‌دیدیمش، یا حتّى می‌بینیمش. کسى که نه تنها به درد دنیا و آخرت آدم نمی‌خوره، بلکه لحظت رو هم خراب می‌کنه...

از همین لحظه قصد دارم همچین کسائى رو اوّل از لیستم و بعد از ذهنم پاک کنم. دیگه مثل قبل دنبالشون هم نمی‌گردم، فقط وقتی به چشمم خوردن، زارت حذفشون می‌کنم!

اگه من هم یکى ازین افراد براى شما هستم، لطف کنید شما هم همین کار رو انجام بدید.

شروع... شد!

بدبختی یعنی...

بدبختى یعنى با یه پروفایل Fakeتو فیسبوک ١٢ تا دوست مشترک داشته باشى.

آخ که من دلم اوّل واسه صاحب پروفایله می‌سوزه، بعدم واسه اون ١٢ تا دوسـت مـشـتـرک.

ما با اینا شدیم هفتاد میلیون، دوستای فیسبوک منم با اینا شده هفتصد نفر...